ENG

Greet Van Autgaerden (°1974, Mechelen) investigates how human beings position themselves within the landscape today. Her practice—spanning painting, drawing and installations in public space—approaches the landscape as a dynamic field in which perception, ecology and image-making intersect. Through diverse perspectives—territoriality, orientation, geology, plant ecology and climate—she interrogates both the conceptual and the pictorial construction of the “painted landscape.” These lines of inquiry take shape in distinct series, each articulating a specific approach to the landscape.

A pivotal moment in her practice was her stay in a bunker for Dark Senses, a project centred on sensory deprivation. In complete darkness, Van Autgaerden drew the surrounding vegetation aswell as the vegetation surrounding her studio solely from memory. This experiment became the conceptual foundation for the series Excursies and Intersecties (2018), in which memory and perception enter into dialogue.

During a residency at Arteventura, located in the Sierra de Aracena y Picos de Aroche nature reserve (ES), her work took on a more ecological orientation. She focused on the growth conditions of plant populations and the near-anthropomorphic qualities of plant expression. This research culminated in Picea abies (2019), a series of naturalistic portraits of a population of silver firs from the High Fens, painted in a classical idiom.

In Ploegsteert, on the former front line of the First World War, she realised a series of interventions in which she constructed fictitious residential plots through earthworks and planting. These explorations of territoriality and the appropriation of landscape found their pictorial translation in Piece of Land (2014). Earlier, she examined the tension between nature, privacy and public space in Kamp (2012), a project on primitive shelters that resulted in monumental paintings.

Recent projects such as the large-scale ground cross-sections for the exhibitions Zandgrond (CC De Warande, Turnhout, 2023) and Gegrond (Emile Van Doorenmuseum, Genk, 2024) present the landscape quite literally in section. The monumental oil paintings are rendered at true-to-life scale and often exhibited outdoors at their corresponding locations. This direct approach underscores the relativity of our ideas about landscape while opening new perspectives on the capacities of painting within this field.

Since 2021, with Visions Fugitives, the human figure has reappeared in her work—no longer as an external observer but as an archetypal presence engaged in dialogue with natural elements. These existential stagings shift the focus from landscape as object to landscape as relational space.

Van Autgaerden’s practice is grounded in a daily, immediate confrontation with the landscape: her studio lies in the midst of a nature reserve composed of diverse biotopes and small forests. This environment continually poses pictorial challenges and anchors her work in both lived experience and art-historical reflection. By working on large scales, she moves the act of looking from detached observation toward a nearly bodily encounter. She negotiates the tension between the singular image—a painting being, ultimately, one delimited whole—and the complex, layered way in which we, as viewers, perceive, remember, imagine and seek to communicate. It is this tension that guides her ongoing wanderings through the expansive landscape of painting.





NL


Greet Van Autgaerden (°1974, Mechelen) onderzoekt in haar werk de manier waarop de mens vandaag positie inneemt in het landschap. Haar praktijk, die zich uitstrekt over schilderkunst, tekenkunst en installaties in de openbare ruimte, benadert het landschap als een dynamisch veld waar perceptie, ecologie en beeldvorming in elkaar grijpen. Vanuit uiteenlopende invalshoeken—territorialiteit, oriëntatie, geologie, plantenecologie en klimaat—bevraagt ze zowel de conceptuele als de picturale constructie van het ‘geschilderde landschap’. Deze onderzoekslijnen worden uitgewerkt in afzonderlijke reeksen die elk een specifieke benadering van het landschap articuleren.

In Ploegsteert, op de voormalige frontlinie van de Eerste Wereldoorlog, realiseerde ze een reeks interventies waarbij ze fictieve woonpercelen construeerde met grondwerken en beplanting. Deze verkenningen van het territoriale en het toe-eigenen van landschap vonden een picturale vertaling in Piece of Land (2014). Eerder onderzocht ze het spanningsveld tussen natuur, privacy en publieke ruimte in Kamp (2012), een project rond primitieve bouwsels dat uitmondde in monumentale schilderijen.

Een sleutelmoment in haar praktijk was het verblijf in een bunker voor Dark Senses (Raversijde 2014), een project rond sensorische deprivatie. In volledige duisternis tekende Van Autgaerden de omgevende vegetatie uitsluitend uit geheugen. Dit experiment vormde het conceptuele vertrekpunt voor de reeksen Excursies en Intersecties (2018), waarin herinnering en waarneming met elkaar in dialoog treden.

Tijdens een residentie in Arteventura, gesitueerd in het natuurreservaat Sierra de Aracena y Picos de Aroche (ES), kreeg haar werk een ecologische orïentatie. Ze focuste er op de groeicondities van plantenpopulaties en het bijna menselijke karakter van plantexpressies. Dat onderzoek mondde uit in de reeks Picea abies (2019), naturalistische portretten van een populatie zilversparren uit de Hoge Venen, geschilderd in een klassiek idioom.

Recente projecten zoals de monumentale gronddoorsnedes voor de tentoonstellingen Zandgrond (CC De Warande, Turnhout, 2023) en Gegrond (Emile Van Doorenmuseum, Genk, 2024) tonen het landschap letterlijk in doorsnede. De grote olieverfschilderijen worden op ware grootte weergegeven en vaak ook buiten, op hun specifieke locaties, tentoongesteld. Deze directe benadering benadrukt hoe relatief onze ideeën over landschap zijn en opent tegelijk nieuwe perspectieven op wat schilderkunst binnen dit veld kan betekenen.

Sinds 2021 met Visions Fugitives keert de menselijke figuur terug in haar oeuvre, niet langer als externe beschouwer maar als archetypische aanwezigheid die in dialoog treedt met natuurlijke elementen. Deze existentiële ensceneringen verleggen de aandacht van het landschap als object naar het landschap als relationele ruimte.

Van Autgaerden werkt vanuit een directe, dagelijkse confrontatie met het landschap: haar atelier ligt midden in een natuurgebied met uiteenlopende biotopen en kleinere bossen. Het is deze omgeving die haar voor picturale vraagstukken plaatst en haar praktijk verankert in zowel ervaring als kunsthistorische reflectie. Door te werken op grote formaten verschuift ze het kijken van een afstandelijke beschouwing naar een bijna lichamelijke ervaring. Ze beweegt zich tussen het singuliere beeld—een schilderij is tenslotte één afgebakend geheel—en de complexe, gelaagde manier waarop wij als kijkers waarnemen, herinneren, verbeelden en willen communiceren. Dat spanningsveld stuurt haar voortdurende omzwervingen in het uitgestrekte landschap van de schilderkunst.